Op de rechteronderarm van Perla (46) staat een tatoeage van het oneindigheidssymbool. “Die heb ik laten zetten om de veertigjarige vriendschap met mijn beste vriendin te eren.” De geboren en getogen Bredase werkt nog geen veertig jaar bij Thebe, maar is wel een aardig eindje op weg. Ze vertelt hoe het begon. “Ik was altijd een doener en wist op school al dat ik geen kantoorbaan wilde. Ik wilde met mijn handen werken en mensen of dieren helpen. Het zijn mensen geworden. Alles wat ik zocht, kwam in de zorg samen.”
’s Nachts werken, ’s middags op het schoolplein
Perla startte als net afgestudeerde verzorgende IG bij Thebe Lucia in Breda. De eerste jaren werkte ze overdag. Toen ze in 2003 en 2007 moeder werd, draaide ze nachtdiensten. “Ik wilde er overdag voor mijn zonen zijn. Mijn man deed de ochtenden terwijl ik sliep. ’s Middags stond ik op het schoolplein en daarna gingen we lekker naar huis. Negen jaar lang.”
Toen haar jongens redelijk op eigen benen konden staan, ging Perla weer overdag werken. Én, in 2020, de verpleegkundigenopleiding volgen, bij Curio. “Ik had natuurlijk een berg werkervaring, maar wilde mijn theoretische basis versterken.”
Werken met mensen met niet-aangeboren hersenletsel
In het tweede jaar van haar studie deed Perla praktijkervaring op op de afdeling NAH/CNR – waar ze nu nog steeds werkt. De eerste afkorting staat voor niet-aangeboren hersenletsel en CNR betekent cognitieve neurorevalidatie. “Wij helpen bewoners die op cognitief vlak problemen ervaren. Vaak hebben die mensen problemen met handelingen uitvoeren, zoals eten met mes en vork. Soms is hun ziekte-inzicht beperkt en zijn ze verward dat iets niet meer lukt. Wij kunnen het niet genezen, maar we geven wel tools om te zorgen dat een bewoner weer zo zelfstandig mogelijk kan leven en zo goed mogelijk met de beperkingen kan omgaan. Samen met een collega help ik tien bewoners en we worden ondersteund door een ergotherapeut, fysio, logopedist en psycholoog.”
Een bewoner met een gebruiksaanwijzing
Perla geeft een voorbeeld van wat ze meemaakt in haar werk. “In juli 2023 kwam er een man van halverwege de vijftig binnen. Een grote, karakteristieke man. Hij had een herseninfarct gehad en was herstellende daarvan. Hij was erg onrustig. Dat uitte zich in roepen en om zich heen slaan, ook tijdens de zorghandelingen. Dat vond ik best spannend. In verbaal opzicht kon hij erg agressief zijn en hij was ook behoorlijk grof gebekt. Een keer maakte hij fijntjes duidelijk dat hij er vroeger, als militair, geen moeite mee had om iemand de keel door te snijden en dat nu nog steeds niet had.”
Na de gemoedelijke kennismakingsperiode ging het beter, vertelt Perla. “In het begin was het spannend, want we konden hem moeilijk peilen. Dus we gingen heel behoudend te werk en werkten zo prikkelarm mogelijk. Als we bijvoorbeeld zijn arm optilden, legden we rustig uit waarom we dat deden. Tegelijkertijd gaven we niet te veel informatie, omdat hij dat moeilijk kon verwerken. De man zag steeds meer in dat we hem wilden helpen. Wij ontdekten dat hij een ruwe bolster had, maar ook een héél klein hartje.”
Plastic messen en kopjes koffie
Ze vervolgt: “Hij werd heel lief naar ons, zorgzaam ook. Bood ons vaak een bakje koffie aan. We konden zelfs grapjes maken. Dan zei ik tegen hem dat hij als enige bewoner een plastic mes kreeg, als knipoog naar zijn eerdere dreigement - dat achteraf helemaal niet zo serieus was. Kon hij wel waarderen. Dat was natuurlijk fijn, maar het was vooral mooi om te zien dat hij steeds minder afhankelijk van ons werd. Het klaarde op in zijn hoofd.”
Een klein jaar na zijn wat rumoerige entree verliet de man Thebe Heilaarstaete. Hij woont in een aanleunwoning. Zelfstandig, met hulp dichtbij. Perla: “Ik moet toegeven dat ik nog weleens aan hem denk. Ik hoop dat hij het gaat redden en niet eenzaam gaat worden. Kort na zijn vertrek zijn een paar collega’s en ik bij hem thuis geweest om te kijken hoe het ging. Dat was fijn en hij waardeerde het ook heel erg. Maar we moeten ook loslaten. Dat kan lastig zijn. Ja, ik heb wel echt een band met hem opgebouwd.”
Opladen
De opgetogen Perla geniet zichtbaar van het vak waar ze in de nineties voor koos “Ik vind mijn werk fantastisch en de organisatie en mijn team ook. We kunnen alles met elkaar delen, we voelen ons allemaal gelijk en iedereen helpt elkaar. Ik wil heus niet beweren dat alles altijd goed gaat en dat het licht werk is. Soms is het echt pittig en ik kan ook weleens erg moe zijn. Maar door me te richten op het positieve en na werk lekker te wandelen met de hond of iets te doen met het gezin, laad ik weer op.”
Of Perla - die begin 2024 startte met een deeltijdstudie ‘Gespecialiseerd NAH-verpleegkundige’ ofwel NAH+ - er in 2037 nog werkt, weet natuurlijk niemand. Maar áls dat zo is, is dat misschien een mooie gelegenheid voor een infinity-symbool op haar linkerarm. Als eerbetoon aan haar veertigjarige band met Thebe en haar bijna oneindige liefde voor het helpen van mensen.
Nieuwsgierig geworden naar vacatures bij Thebe Heilaarstaete? Bekijk ze op deze website.
